نشست و برخاست با افراد سخن چین و فتنه گر، علاوه بر اینکه آثار سوئی در انسان به جای می گذارد، موجب تشویق فتنه گر و رواج فتنه نیز، می شود.

گفته شده است که شخصی خدمت آقا شیخ عبدالکریم حائری[1] (علیه الرحمه) رسید و شروع به بدگوئی و سخن چینی کرد. شیخ (ره) به او فرمود: این مطالبی که بر زبان تو آمد مبنی بر اینکه «فلان» چون گفته است و «بهمان» چنان کرده؛ برای من قابل تصدیق نیست. زیرا، بر مبنای «اصالة البرائه» همه آنان بری هستند. این حکم اسلام است. اما تو، که پیش من سخن چینی آنها را کرده ای، نمّام و بنابراین فاسق هستی و سخن فاسق برای من دلیل و حجت نیست و این نیز، حکم اسلام است.

این نمونه ي برخورد و رفتار اسلامی است همه ي ما باید رفتارمان را بر آن تطبیق کنیم تا این افراد هیچگاه فرصت و موقعیت سخن چینی نیابند و این گناه و فتنه از جامعه برچیده شود. برخورد با فتنه گران و سخن چینان باید بگونه ای باشد که دگربار اجازه ي فتنه پیدا نکنند. ما را وسیله شنیدن سخن چینی و محفل را محل گستردن سفره ي نمّامی خود قرار ندهند که هم استماع آن گناه است و هم فراهم نمودن زمینه آن معصیت.

با افراد صالح معاشرت کنیم و افراد سخن چین را، در صورتی که قابل اصلاح نباشند، از جمع خود دور نمائیم تا به گناه آنان گرفتار نشویم و از آنها تأثیر نیابیم.

پي نوشت ها:

[1]. مرحوم آیه الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری بینانگذار حوزه علمیه قم است. ایشان پس از پایان دروس مقدّمات و سطح به نجف مشرّف شدند و از درس علمای بزرگی؛ چون: میزرا محمّدحسن شیرازی، آقا محمدتقی شیرازی، شیخ شهید آقافضل الله نوری و آخوند ملاکاظم خراسانی؛ فیض کامل بردند. آن بزرگوار در سال 1340 «ه‍. ق» به قم مشرّف شدند و حوزه ي علمیه این شهر را تاسیس کردند. در اثر سجایای اخلاقی و مقام علمی مرحوم حاج شیخ، فضلا و علماء دیگر شهرهای ایران رو به قم آوردند و بدین ترتیب حوزه علمیه قم توسعه یافت. حضرت امام خمینی، روحی فداه، از دست پروردگان حوزه آن عالم ربّانی است. حضرت امام به مرحوم حاج شیخ «قدس سره»، ارادتی خاص داشته است و مرحوم شیخ نیز، به امام بزرگوار علاقه و محبّت داشتند.

سرانجام پس از تحمّل سختیها و ناملایمات بسیار، خورشید وجود آن بزرگوار در سال 1355 «ه‍. ق» غروب کرد و از دار غرور به دار سرور انتقال یافت. روح پاکش شاد و در جوار اولیاء و انبیاء جایگاهش باد.